Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Cui Tubuli nomen odio non est? Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Vide, quaeso, rectumne sit. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Tollenda est atque extrahenda radicitus. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed quid sentiat, non videtis. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Cur post Tarentum ad Archytam? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam

suam. Sed plane dicit quod intellegit. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Videsne quam sit magna dissensio? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Qui est in parvis malis. Sit enim idem caecus, debilis. Quis hoc dicit? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quare attende, quaeso.

Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Si longus, levis; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Bork Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur post Tarentum ad Archytam? Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Duo Reges: constructio interrete. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Si est nihil nisi corpus,

summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Oratio me istius philosophi non offendit;