Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Cui Tubuli nomen odio non est? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Dat enim intervalla et relaxat. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Verum audiamus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita

posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Duo Reges: constructio interrete. Nam ante Aristippus, et ille melius. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Tanta vis admonitionis inest in locis; Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est;

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo

gravior viderere, non esses tui similis; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. An tu me de L. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Scisse enim te quis coarguere possit?