Duo Reges: constructio interrete. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Ratio quidem vestra sic cogit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Primum divisit ineleganter; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Haec dicuntur inconstantissime. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Eam stabilem appellas.

Summus dolor plures dies manere non potest? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Nec enim, dum metuit, iustus

est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Ne discipulum abducam, times. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bork Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Si enim ad populum me vocas, eum. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quis Aristidem non mortuum diligit?

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Sed fac ista esse non inportuna; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

Nam de isto magna dissensio

est. Non semper, inquam; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Sed haec nihil sane ad rem;